Het is zaterdagmiddag en buiten zie ik mensen lachen en genieten van deze vrije dag. Wat een andere sfeer hangt er op het Conservatorium. De stress voor de examens is overal te voelen. Een beetje opgejaagd kijk ik door de ramen van de lokalen. Ik zie studenten koortsachtig loopjes oefenen. Steeds opnieuw klinken de toonladders van trombones, violen en zangers door de deur heen. Mijn onrustige gevoel wordt sterker. Over twintig minuten is het al zover en moet ik voorspelen voor Coosje, mijn lerares. Razendsnelle loopjes en moeilijke sprongen zijn geen goed idee met koude vingers. Als ik bij het laatste lokaal aankom houd ik mijn adem in. Het donkere lokaal is leeg! Snel ga ik naar binnen en pak mijn viool uit. Ik leg mijn viool op mijn kin en strijk de snaar aan. Ik voel de trilling van de viool, via mijn schouder naar de rest van mijn lichaam gaan. Bij elke beweging van mijn stok over de snaar, gaan er meer trillingen door mijn lichaam. Langzaam voel ik de spanning uit mijn lichaam glijden, door mijn voeten naar beneden, de grond in. Geconcentreerd luister ik naar de toon en vraag mezelf: ‘is het precies zuiver? klinkt het helder?